Einu sinni...
...átti ég að heita Jens. En hitt nafnið varð ofan á. Núna stendur B.B. Jensen á dyrabjöllunni minni. Tilviljun? Það held ég ekki. Kannski ég taki bara upp Jens Tilsner nafnið?
Og þá að öðru. Þegar maður stendur í röð á kaffihúsi og bíður eftir að geta pantað sér einfaldan espresso, þá fara danskar, grindhoraðar stelpur, sem taka sér heila eilífð í að panta hrærðan frappuccino með vanillu- og kirsuberjabragði, án kaffis, með slettu af fitulausri mjólk og nokkrum súkkulaðidoppum en þó ekki of mörgum, - afskaplega í taugarnar á manni. Af hverju eru þær ekki bara heima hjá sér að éta greipávöxt og gulrætur?