Við
Gulli skrópuðum á Pönnufundi en það gerði
Þórir reyndar líka.
Gulli og
Guðrún buðu mér nefnilega í leikhús, mamma kom með og þar voru líka
Kári og
Kristín. Sáum
Sporvagninn Girnd og ég var gríðarlega hrifinn. Þetta er besta sýning sem ég hef séð í langan tíma, eins og
Beðið eftir Godot var nú hrútleiðinleg á sama sviði fyrir rúmu ári, þá var
Sporvagninn jafnfrábær og
Kvetch; alltaf á sama sviðinu í Borgarleikhúsinu.
Harpa Arnardóttir kom mjög á óvart, hún var alveg frábær og svo er
Sigrún Edda Björnsdóttir alltaf ákveðinn gæðastimpill, hún stóð undir væntingum. Nú langar mann bara að lesa
Tennessee Williams. - Ég bið þann sem hélt Pönnuna innilegrar afsökunar á skrópinu.
Í gærkvöld var svo matarboð uppi í Kópavogi hjá
Helgu, Hörpu, Atla og
Möggu. Góður matur og skemmtilegt spjall. Fór í framhaldi af umræðu þar að velta því fyrir mér upp að hve miklu leyti umhverfið sem maður elst upp í, mótar mann. Hvernig persónu býr 340 manna lítið þorp til, umlukið jökli, fjöllum og sjó? Lokaða e.t.v. eða eirðarlausa? Hmmm, nú eða listfengna og bráða? Pæling. Er maður endalaust með litla plássið, Vík í Mýrdal, inni í sér?
Fór til augnlæknis í gær, þess sama og spáði því þegar ég var tveggja ára að ég yrði blindur innan nokkurra ára. Við erum fínir vinir í dag, fundum enn einn gallann sem tengist umræðu um tileygi hér um daginn. (Þetta blogg snýst orðið um heilbrigðismál) Hann
Árni B. augnlæknir sagði að ég væri með slæma samsjón, vinstra er ríkjandi og hægra á erfitt með að vinna með því, sem skýrir ýmislegt, meðal annars einhverjar tilfæringar fyrir framan cameru. Það væri næstum hægt að lóga mér, svo meingallaður er ég...
Mig langar á
Cold Mountain í bíó.