Ég skulda......víst í fýlu. Það var svo gaman í
París að ég tók of mikið út af hlátri. Við
Matta fundum nefnilega út að eitt af því fáa sem við eigum sameiginlegt er að við hlæjum saman. Því tengt að skulda, ég á vinkonur sem skulda í brjóstum. Aðrir skulda í bísepp eða rassi, ef þið skiljið hvað ég á við.
Og svo vann
Matta kommentakeppnina. Blogg er nefnilega ekkert annað en vinsældakeppni. Og
Matta rústaði mér.
Get ekki gleymt fölsku stelpunni sem söng Titanic-lagið í metroinu í
París. Hún var svo eindæma fölsk og léleg. Held hún hafi bara haft húmor fyrir sjálfri sér, og þess vegna ákveðið að kaupa karaokegræjur á hjólum, svo hún gæti ,,skemmt” og unnið fyrir sér, í metrovögnum borgarinnar. Svo jókst andstyggð mín á panflautum, við það að ferðast með metroinu. Úff. Annars átum við á okkur gat í þessari reisu, þá aðallega
Ásdís matgæðingur og ég. Jiddískt bakkelsi, eins og fram hefur komið, eþíópískur matur, franskur, svissneskur, ísraelskur... Drukkum rauðvín úr smábarnapelum, átum ostafondue, skófluðum upp í okkur afrískum kássum og svo manaði ég
Ásdísi í að smakka hráa nauta-tartarið...
Það var gott að koma heim í gær. Heim til
Kaupmannahafnar. Óskaplega gott að koma í málsamfélag þar sem maður skilur hvað er að gerast. - Svo er annað heim eftir tvær vikur. Heim til
Íslands...
Síðar.