Hist og her

Veit vel að maður á ekki að blogga í pirruðu skapi, geri það samt : ) Mér er til efs að súkkulaði hjálpi til, kannski ræktin geri það... En ef ég kynni að blóta eins og Kolbeinn Kafteinn, þá mundi ég gera það núna.

Á fimmtudag sveið mig undan táragasi, á föstudag var ég grýttur, í morgun lá við að ég væri handtekinn því tveir óeinkennisklæddir lögreglumenn fullyrtu að ég sæist kasta steini að lögreglunni, á bandi sem þeir höfðu í sinni vörslu. Ég hélt nú ekki og slapp með skrekkinn, þangað til að þeir hafa samband og fullyrða að þetta sé ég og að mér sé engrar undankomu auðið.

Það jaðrar við að þeir sem ég hef mest samskipti við hér í borg séu leigubílstjórar. Það á ekki að vera svoleiðis, er það? Og þótt ég eigi að heita fluttur, þá bý ég enn í ferðatösku.

Sambýliskona mín syngur alltaf Ó, hve létt er þitt skóhljóð, ó hve lengi ég beið þín, þegar ég geng inn úr dyrunum á Keplersgade. Í gær lék hún svo undir á sílafón. Finnst það voða notalegt. Og svo byrjuðum við Íris saman í gær. Hún spurði mig hvort ég væri ekki bara til, það hélt ég nú. Buðum Kára, Kristínu, Jódísi og Önnu Helgu í mat í gær. Dálítið vanhugsað því á heimili okkar eru til þrír kollar og einn gaffall. Þá er búslóðin eiginlega upp talin. Og það er ekki eins og ég hafi haft tíma til að fara út í búð...

Einn vinur minn er í fimmtán stiga frosti í Kanada, annar sat með te, eitt kvöldið, þrjár mínútur í miðnætti, og beið þess með óþreyju að opnað væri fyrir skattframtöl á netinu.

Speki dagsins er: Það er auðveldara í að komast en úr að losna. Þessu má snúa upp á allan andskotann, hef það fyrir satt. Samt ekki.