Nákvæmlega svona líður mér.

Allt horið sem Beta Baun snýtti í seinustu viku hefur tekið sér bólfestu í mér. Ég lykta af kvefi. Þrátt fyrir hunang, hvítlauk, lýsistöflur, engifer, bláar indverskar töfratöflur og óhóflega vatnsdrykkju hefur allt komið fyrir ekki. Ef ég dey, Sigga systir, þá máttu eiga berukarlaspilin. Þetta gæti enn versnað. Ég gæti verið kominn með lepp fyrir vinstra augað á föstudaginn. Þá á ég tíma hjá dr. Riley með rispuna á vinstra auganu, sem ég einhvern veginn afrekaði að koma þangað, sjúgandi upp í nefið. Hversu lágur getur sársaukaþröskuldur karla verið?

Önnu sambýliskonu dreymdi að prófið sem við förum í á föstudag sé ekki lengur í aðferðafræði heldur heimilisfræði. Gaman. ´So, Hayden Hall, (sbr. Hayden Christiansen) masters stjúdent nömber 542 205, jú hev tú beik... an epplú tart!´. Hversu ljúft væri það?

Anna á annars í vandræðum með spænska sambýlisdverginn okkar hann Juan, þann sem er engan veginn í húsum hæfur. Hún er að gera það upp við sig hvort hún eigi að biðja hann um að lyfta setunni áður en hann pissar, eða hvort hún eigi að bíta odd af oflæti sínu og halda áfram að setjast á hlandblauta setuna. Drengurinn er svo lágvaxinn að þegar hann er búinn að nota spegilinn inni á baði, þá get ég speglað á mér naflann.

Hor.