Brá mér...
...á Duran Duran tónleika í gærkvöld, í boði Tröllsins. Góðir. Þeir fluttu meðal annars Wild Boys. Fyrir hátt í tveimur áratugum hlustaði ég líka á Wild Boys, nema þá notaði ég Elnette hárlakk, var með millisítt hár, fjögurra debetkorta frekjuskarð og blettatígurslit gleraugu. Það hefur líka ýmislegt fleira breyst.
Var austur í Vík, á æskuslóðunum, með Ragnheiði vinkonu. Nostalgía og hlátur. Rigning og minningar. Klósettið sem ég læstist inn á í eigin fermingu. Parketlagða holið sem var flennistórt diskó einu sinni, reyndist vera frímerki. Diskókúlan sem hékk í loftinu þá og gerir enn, mátti muna sinn fífil fegri. Kaupfélagið sem ég stal Kalla kanínu úr og vann við vörutalningar í. Íþróttaskúrinn sem ég upplifði fyrsta kossinn í. Sjoppan sem ég eyddi unglingsárunum í. Holóttar göturnar sem ég hef rúntað þúsund sinnum. Steinninn sem ég fékk heilahristing á. Vegurinn sem ég reið þegar reiðskólahesturinn fældist undan mér. Strandavíðirinn sem ég plantaði. Kofinn sem við byggðum. Hjallarof þar sem við áttum kindabú. Rafstöðin þar sem við vorum úti í leikjum... ... ...
Og það var ekki Duran Duran sem við hlustuðum á í bílnum á leið austur og í bæinn, með tvo litla patta afturí. Prumpulagið, hibbidíhæ, svo bergmálar fjöllunum í, ég pompa á bossann, Gutti Gutti... Syngur enn í hausnum á mér, nokkuð gaman.
Sigga systir flaug á vit ævintýranna í morgun.
Er annars að leita mér að klippara. Venjulega fær enginn að klippa á mér hárið nema hann hafi fyrst sofið hjá mér. Mér gæti verið vandi á höndum.