Tvifari ofurhjukkunnar...

...var rett i tessu ad selja mer superhradlestarmida til Kaupmannahafnar. Hun var baedi saet og almennileg eins og Frida. Sit a adallestarstodinni i Stokkholmi. Litid sofid i nott. Var hent ut af henni klukkan eitt i nott og svo hleypt aftur inn klukkan fjogur.

Tad er frekar slaemt ef madur er klaeddur eins og sumarstulka Sed og Heyrt, komandi fra heitu londunum, eins og i minu tilfelli. En madur hefur rad undir rifi hverju og hledur a sig spjorunum. Eyddi nottinni med fjorum Itolum, uti i skitakuldanum, inni a 7-11 og inni a rutubilastod. Mer list vel a Stokkholm. Hinir ofurljoshaerdu ibuar borgarinnar taka vel a moti manni. Og nottin leid hratt. Solin er komin upp, sol i sinni.

I Milano lenti eg i ad uppfraeda vinkonu mina um unadsleikfong astarlifsins; egg og hofrunga. Hun er sem sagt katolskari en hun vill vera lata. To svo ad leikfong sem gaela vid kynfaeri kvenna seu ekki mitt fag ta kom eg ut eins og menntadur kynlifsradgjafi, borid saman vid hana. Turfti lika ad taka stuttan pakka um getnadarvarnir; su fraedsla gekk adallega ut a tad ad rofnar samfarir vaeru ekki naegar getnadarvarnir, einar og ser.

Tegar eg hugsa um egg dettur mer hins vegar alltaf i hug onnur vinkona, islensk og skelegg, sem komst i vanda tegar rafhlodurnar i egginu gafu sig tannig ad hun priladi upp a koll, kviknakin, og tok rafhlodurnar ur helvitis reykskynjaranum svo leikar gaetu haldid afram.

Sidar og ta fra Kaupmannahofn.

Viviana segir...

...ad Milano se eins og ofridur karlmadur med mikinn sjarma; hann tarf ad venjast og svo er erfitt ad slita sig fra honum. Veit ekki hvort eg ad taka tetta gott og gilt... Mer finnst borgin alltaf oskop gra tegar eg kem hingad. Lika nuna. Eg hlyt tvi ad mega draga ta alyktun ad liklega se eg meira fyrir frida karlmenn. Eins og t.d. Rom.

Kom til Milano i gaerkvold fra Bologna, i trumuvedri. Vid Viviana, fyrrum sambyliskona min, byrjudum a tvi ad keyra karastann hennar, Fabrizio, til Torino. Vorum komin aftur hingad klukkan trju um nottina og keyrdum ta um borgina sem var i fastasvefni. Milano er nefnilega borg sem sefur.

Var med hugann heima a laugardagskvoldid i afmaeli og kvedjupartyi Svanhildar Holm. Hugsadi til ykkar heima, af gay-klubbnum sem vid Marco vorum a i Bologna.

Tad var annars dalitid serkennileg reynsla ad thefa sig um Bologna tvi tad var eiginlega tad sem eg gerdi, rak nefid upp i loftid og mundi eftir hinni og tessari lyktinni, hja graenmetissalanum, kjotkaupmanninnum, Trattoriunni beint a moti, hlandlyktinni i Via Oberdan, saggalyktinni undir turnunum tveimur, ruslalyktinni i Via delle Moline, lykt af laufi og mold i Giardini Margherita, kaffilyktinni fyrir utan Cafe degli Orefici og Cafe dei Comercianti... Bologna er full af lykt. Gerdi mer lika grein fyrir ad liklegast hef eg setid og drukkid kaffi eda einhverja gorotta drykki, inni a hverjum einasta bar i borginni.

Oll ferdalog taka enda, lika tetta... I augnablikinu er eg buinn ad fa nog af flandri.
Flyg til Stokkholms annad kvold og reikna med ad taka lest tadan til Kaupmannahafnar. Hlakka til ad ,,koma heim". Finnst eg drulluskitugur af svita og ferdaryki og er oskaplega sattur eftir triggja vikna flakk.

Veit einhver um vinnu handa mer i Kaupmannahofn?
Sidar.