Í gær...
...datt ég. Mötuneyti RÚV var þéttsetið. Ég stikaði öruggum skrefum á linoleum dúknum og sá ekki kaffipollinn. Þar skrikaði mér fótur og vissi ekki af mér fyrr en í frjálsu falli. Þetta gerðist allt á örskotsstundu. Allt í einu lá ég hlæjandi á bakinu fyrir framan tvöhundruð manns. Stoltið sært. Stóð hratt upp og veifaði forsetavinki eins og Júlía nokkur Guðjónsdóttir kenndir mér fyrir mörgum árum. Hún datt líka ósjaldan á rassinn hér í denn. - Ég hef gaman að vandræðalegum uppákomum en það má eitthvað á milli vera.
Vegna alls þessa, auk fótboltans á sunnudagskvöldið, eiga hreyfingar mínar í dag fátt skylt við eggjandi hreyfingar skógarkattarins, eins og þær gera yfirleitt, alla veganna á góðum degi.
Las snilldargrein eftir Pál Ásgeir, um ,,þetta fólk". Þetta fólk í hans grein var nefnilega Íslendingar í Danmörku, ekki Pólverjar á Íslandi. Íslendingar eru Pólverjar Dana.
Mér finnst snjórinn fínn.
Og það bora allir í nefið.
